Στυλίδης Ιορδάνης
Πρόσφατα, η συζήτηση αλλά και το ιδεολογικό υπόβαθρο όπου αυτή, κάθε συζήτηση, συνήθως περιορίζεται, στόχευσε στο εκτεταμένο οικόπεδο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης εξελίχθηκε σε μια διαρκή πονηρή τηλεοπτική ανίχνευση φτωχών ιδεών και προτάσεων για εντατική ανοικοδόμηση στα πρότυπα του βίαιου επανδυτικού μοντέλου του ‘’Ελληνικού’’.
Ο δήμος Θεσσαλονίκης, οι όμοροι δήμοι επίσης, αρνούνται να διατυπώσουν μια σημαντική, γενική και ολοκληρωμένη, στρατηγική ενιαίου σχεδιασμού που θα συμπεριλάβει όλες εκείνες τις ανοικτές και διαθέσιμες εκτάσεις χώρου που χρειάζεται να συναποτελέσουν το αναγκαίο σύστημα φυσικής διεξόδου και απόλαυσης των κατοίκων που κάθε πρωί, μεσημέρι και απόγευμα, τα βράδυα των γιορτών και των συναντήσεων, θα κατακλύζουν τα εγγύς και μακρυνότερα μικρο-τοπία γυμνάζοντας τους εαυτούς τους στην ευδαιμονία. Η κρίσιμη έκταση της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης που η μετατροπή της σε μητροπολιτικό πάρκο θα επιτρέψει την δημιουργία του απαραίτητου διαδρόμου από την παραλία έως το περιαστικό δάσος του ΣέιχΣου. Η ολοκληρωμένη ενσωμάτωση των οικοπέδων των παροπλισμένων στρατιωτικών μονάδων (δυτικό τόξο) θα επιτρέψει την αναβάθμιση της ζωής των κατοίκων σε συγκέντρωση σε χαρούμενους, χαρούμενες, περιηγητές της πόλης, των συνοικιών όπου θα καταφθάνουν ή θα αποχωρούν οδοιπορώντας κάτω απο τις σκιές των δενδροφυτεμένων διαδρόμων που λίγα χρόνια πριν αποθηκεύονταν οχήματα.
Η τακτική και γενναία μεταμόρφωση κάθε και όλων των αστικών κενών σε μικρο-πάρκα και κήπους, χώρους συνέλευσης των κατοίκων στις γειτονιές που, έτσι, θα κατανοούν την αξία τους ώστε να υπερασπίζουν σθεναρά κάθε εκατοστό της ταυτότητάς τους. Η πυκνή φύτευση δένδρων στα ίχνη και τις υπόγειες διαδρομές των ρεμάτων που στράγγιζαν προς τη θάλασσα τις υπερβολικές ποσότητες νερού όταν ο καιρός ξεχείλιζε πέρα από τις κανονικές εκδηλώσεις του. Η ανάπτυξη της παραθαλάσσιας συγκοινωνίας που θα επιτρέψει την τακτική και επιμελημένη προσέγγιση του δέλτα των ποταμών που συνιστά επίσης χώρο και πεδίο των υποθέσεών μας. Η ήπια συγκοινωνία προς τις εγγύς κορυφογραμμές και τα δάση όπου, εκεί, εκεί ειδικά, θα διαμένουμε επιμελητές και επιμελήτριες των εκδηλώσεών τους, χαρούμενοι εργάτες και εργάτριες στις περιορισμένες καλλιέργειες, έμπειροι παρατηρητές και παρατηρήτριες του καιρού, των δυνατών και ήπιων εκδηλώσεών του. Θεατές και σχολιαστές, αρχειοθέτες/τριες και αφηγητές/τριες της έντασης των χρωμάτων του ουρανού στα δειλινά, των θροϊσμάτων των δένδρων κάθε αυγή, των φιλόξενων λιμνών σκιάς τα μεσημέρια, του πυκνού σκοταδιού στα δάση, τη νύχτα, που περιορίζει την θέα αλλά αποδεσμεύει την διάθεση στον κατακλυσμό των ήχων τους.
Υπάρχει ακόμη τρόπος. Ωστε η ζωή των παγιδευμένων στην οικοδομική ακαταστασία, την βία του οικονομισμού, ανθρώπων να μετασχηματιστεί σε ζωή γεμάτη σχέδια και όνειρα για την επόμενη ημέρα, τα μεσημέρια, τις συνεχόμενες ημέρες που πρόκειται να υπερασπίσουμε τις διαμονές στην εξοχή, τους περιπάτους στην σκέψη, την διεκδίκηση διαδοχικών χωρικών αποτελεσμάτων, που από το σημείο των σκληρών βασανισμών θα μας οδηγήσουν στην αισθητική, την φιλοσοφική, την πολιτική ανάδυση στο ιδεώδες των συλλογικών απολαύσεών μας. □
