Στυλίδης ΙορδάνηςΟικοτοπία ονομάστηκε το περιοδικό που από το 1989 όρισε την γενική και κάθε ειδική συζήτηση για το περιβάλλον. Για τις πολιτικές σχέσεις-δράσεις των ανθρώπων –πολλών ανθρώπων- για την προστασία του. Εδώ, στην χώρα μας, στον χώρο μας, αλλά και εκεί, μακρύτερα. Πολύ και πάρα πολύ μακρύτερα. Επειδή κάθε φορά που καταρρέει το εκεί, το εδώ υποφέρει και κινδυνεύει επίσης. Για την υπεράσπιση κάθε και όλων των περιορισμένων και ολοκληρωμένων σχέσεων με την φύση, καθώς ο πολιτισμός και οι εξελίξεις του, ο τρόπος που εκδηλώθηκε και επικράτησε η οικονομία του καπιταλισμού, συνέβαλαν στην συστηματική παραβίαση αλληλοσυνδεμένων φυσικών και τεχνικών συστημάτων ισορροπίας.
Ο οίκος, όπως μάθαμε και χρησιμοποιούμε εδώ, στην χώρα μας, στον χώρο μας, είναι λέξη-δείκτης σημασίας και νοήματος χιλιάδες χρόνια τώρα.
Δεν είναι μόνον η κατοικία, ο περιτοιχισμένος θύλακας ήρεμης, ευτυχισμένης, αρμονικής ζωής, αλλά, πολύ περισσότερο η πόλη, η αγορά, της πόλης, όπου συγκεντρώνουμε κάθε αγαθό, κάθε ιδέα, κάθε διάλογο, κάθε πολιτική και φιλοσοφική τακτική πρόταση για την βαθμιαία ή δραστική αναδιαμόρφωσή της. Αναδιαμόρφωση των πολιτικών σχέσεων, του εαυτού, του χρόνου που αφιερώνουμε στις εκδηλώσεις της επιθυμίας μας.
Ακόμη περισσότερο, οίκος είναι, η επικοινωνία και η αδελφική σχέση με τους κατοίκους της διπλανής κατοικίας, με την γειτονιά, όπου εκθέτουμε καθημερινά τον εαυτό μας, συμπράττουμε, εξαπολύουμε τον ενθουσιασμό και την διάθεσή μας στην αλληλέγγυα προστασία όλων όσων συγκατοικούν και ρυθμίζουν τον μεριστό και διαθέσιμο χώρο της έκτασής της. Ακόμη περισσότερο, οίκος είναι, τα δίκτυα των δρόμων, που οδηγούν οπωσδήποτε στην αγορά αλλά και στην ύπαιθρο των καλλιεργειών και της κοπιαστικής ζωής με το έδαφος, το υπέδαφος και τις λεπτές εκδηλώσεις του καιρού. Των κοπιαστικών και περιεκτικών νοήματος εργασιών της συγκομιδής, της σποράς, της εκλεπτυσμένης προσοχής του ουρανού και των φαινομένων του, την εποπτεία του εγγύς και μακρινότερου ορίζοντα για να προσδιορίσουμε μια αλλαγή και να προστατευτούμε ή να υποδεχτούμε το αποτέλεσμά της. Των συγκεντρώσεων κάθε οφέλους της γης και των σωστών μεταφορών, των ασφαλίσεων σε αποθήκες, των διασφαλίσεων της σωστής διανομής, που σημαίνει την προστασία της πόλης, των θεσμών, των γειτονιών, της συλλογικής ευτυχίας, της εύφορης ζωής. Οίκος είναι και οι διευθετήσεις, επειδή όλοι μαζί το αποφασίσαμε, των λειτουργιών της πόλης. Το εδώ των εργαστηρίων όπου παράγονται τα αντικείμενα που υποστηρίζουν τις ανέσεις μας και το εκεί των κατοικιών που διαθέτουν κήπους και ψηλά σκιερά δένδρα για το απόγευμα. Το εκεί της ζωηρής συζήτησης και του συμποσίου και το εδώ της ησυχίας, της σιωπής, των χαδιών, της περιποίησης του σώματος.
Οίκος είναι, πολύ περισσότερο, τα γνωστά και άγνωστα στους πολλούς μονοπάτια προς το κοντινό δάσος με τα πουλιά και την πηγή, την μικρή λίμνη.
Το μονοπάτι που οδηγεί στην κοντινή πόλη όπου αφήνουμε να απολυθούν οι πολιτικές διαθέσεις μας, από όπου οδηγούμε ένα φορτίο τροφής επειδή κάτι δεν πήγε καλά, εκεί, και πρέπει να περάσουν, να περάσουμε, με ασφάλεια το χειμώνα. Να μείνουν ασφαλείς και να ησυχάσουμε από την ασφάλειά τους. Οίκος είναι, επίσης, η συνέλευση των πόλεων, το ισχυρό πολιτικό υπόβαθρό μας που διαμέσου του τακτοποιούμε ή προετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε μαζί ένα μήνυμα του καιρού ή μια σημείωση σημασίας για ένα κίνδυνο, μια απειλή που, κάπου-κάπου μπορεί να απορρυθμίσει τον τόπο και τα τοπία του. Γιαυτό, επειδή ο οίκος έχει, χιλιάδες χρόνια τώρα, αυτό το συμπαγές πολιτικό και φιλοσοφικό, ακριβές και εύπλαστο νόημα, όταν αυτό το νόημα κατανοείται και ελέγχεται, ορίζεται και υπερασπίζεται σωστά, επαληθεύεται και αναδιατάσσεται συνέχεια, όταν χρειαστεί, όσο χρειαστεί, η επικράτεια της ισχύος του ορίζει και την ταυτότητα του τόπου. Οι τόποι δεν υπάρχουν αν δεν υπάρχει το ευφυές, έξυπνο, γυμνασμένο και ριψοκίνδυνο στις αναγνώσεις τους βλέμμα που εποπτεύει την σημασία και τα νοήματά τους. Οι τόποι δεν υπάρχουν αν δεν αναλαμβάνεται η ευθύνη της ανάγνωσης, της εννόησης, της προστασίας τους.
Οι τόποι χρειάζεται να διαβάζονται και να απασχολούν την συνείδηση, να στηρίζονται στην επίγνωση του περιέχοντος λόγου τους, του περιεχόμενου των συστάσεών τους.
Το περιοδικό οικοτοπία ξεκίνησε, λοιπόν, το 1989. Καθόρισε την συζήτηση και σύστησε-προστάτευσε τον στρατηγικό πυρήνα των συλλογών σκέψης και ιδεών για τους τόπους και τα τοπία τους, τις σχέσεις των ανθρώπων με τον χρόνο και τους χώρους τους. Αυτή η ‘’χώρα’’ κειμένων και κατοίκων, ασκητών/τριών και τεχνητών/τριων, κάθε ειδικής και γενικής σημασίας πρόκειται να φιλοξενήσει και πάλι τους λόγους και τους διαλόγους των υπερασπιστών της, να ορίσει και να οριστεί, να εκταθεί και να συμπεριλάβει, να κρίνει και να κριθεί, να ασκήσει, να ονομάσει σωστά, με ευκρίνεια, τα σημεία και τα συμβάντα που αναβλύζουν και διαμορφώνουν συνεχώς τον πλανήτη, να διαθέσει το απόθεμα του λόγου της -να είναι, να υπάρχει- στον πολιτισμό που μας συμπεριλαμβάνει.
