Κουγιουμτζόπουλος Χάρης
Αφού καταλάγιασε η σκόνη της έκπληξης που δοκίμασαν ο λαός της Γαλλίας και αυτοί της Ευρώπης, από τον θρίαμβο των Πρασίνων των Γαλλικών Δημοτικών Εκλογών, η επόμενη μέρα ανέτειλε με το ερωτηματικό του αν ο θρίαμβος αυτός θα επαναληφθεί στις επερχόμενες Προεδρικές εκλογές της Γαλλίας το 2022. Με λίγα λόγια το ερώτημα που βάζουν έντονα οι πολιτικοί αναλυτές είναι αν το νέο Πράσινο κύμα της Γαλλίας ήρθε για να μείνει ή οφείλεται στην κρίση του κρονοϊού και στα οικονομικά λάθη της πολιτικής Μακρόν.
Οι Πράσινοι και σε τοπικό επίπεδο μίλησαν για το Σχέδιο της Πράσινης Ευημερίας που αναλύεται στην συμφιλίωση και το σεβασμό για το περιβάλλον αλλά και για την ανθρώπινη ύπαρξη. Η βούληση να αντικατασταθεί ο ατομικισμός με την αλληλεγγύη και ο ανταγωνισμός με τις σχέσεις συνεργασίας. Το Σχέδιο περιλαμβάνει την αλλαγή στις αντιλήψεις άσκησης πολιτικής όπου από τις κοντόφθαλμες αποσπασματικές και στιγμιαίες αποφάσεις, περνάμε σε έναν μακρόπνοο σχεδιασμό και το σύμπλεγμα των ατομικών συμφερόντων υποτάσσεται στο γενικό συμφέρον. Τέλος το Σχέδιο της Πράσινης Ευημερίας προβλέπει την ενίσχυση της δημοκρατίας των πολιτών που μπαίνει στο κέντρο των δημοκρατικών αξιών και εξοστρακίζει τα δύο επικρατούντα μοντέλα της τεχνοκρατίας και του λαϊκισμού.
Δεν πρόκειται δηλαδή για κίνημα διαμαρτυρίας και αντίστασης. Πρόκειται για εναλλακτική πρόταση που προβλήθηκε και αναλύθηκε έντονα από τις τοπικές παρατάξεις των πρασίνων και εγκρίθηκε σε περιοχές δύσκολες όπως η Μασσαλία και η Λυόν. Το παράδειγμα της Γκρενόμπλ άλλωστε όπου τα γκέτο των πληθυσμών του Μαγκρέμπ «ενοχλούν» και πολλές φορές «απειλούν» την συντηρητική σκέψη, αποτελεί τρανή απόδειξη εφαρμοσμένων πράσινων πολιτικών που δοκιμάστηκαν και επιδοκιμάστηκαν.
Αρα δεν μιλάμε ούτε για προειδοποιητικό μήνυμα της Γαλλικής Κοινωνίας προς ένα σύστημα, ούτε για ψήφο διαμαρτυρίας σε μια απογοητευτική πολιτική Μακρόν. Μιλάμε για μια αλλαγή στις αντιλήψεις και τα μοντέλα παραγωγής και συμβίωσης και μια ανίχνευση και αποδοχή του κόσμου ότι τα ανταγωνιστικά μοντέλα του καπιταλισμού δεν είναι αυτό που τελικά ψάχνει ο άνθρωπος από την ζωή του. Εχει τεράστια αναλυτική σημασία το γεγονός ότι όλες οι πράσινες παρατάξεις δεν έβαλαν σε δεύτερη μοίρα την γενική κοινωνικοοικονομική τους θεώρηση φτιάχνοντας προγραμματικές θέσεις τοπικού ενδιαφέροντος ως προμετωπίδα, αλλά ενέταξαν την προεκλογική τους εκστρατεία στο Σχέδιο της Πράσινης Ευημερίας.
Είναι μια αποδοχή της συνθήκης ότι ο άνθρωπος πρέπει να δείξει μεγαλύτερο σεβασμό στο περιβάλλον και στην ανθρώπινη φύση του και να απαλλαγεί από τις συνήθειες που απαιτούν μια συνεχώς αυξανόμενη ανάπτυξη και κατανάλωση και αυτό το κομμάτι της Πράσινης Ευημερίας, οι Πράσινοι όχι μόνο δεν το έκρυψαν στον προεκλογικό δημόσιο διάλογο αλλά το πρόβαλαν ως επιβεβλημένη εναλλακτική αναγκαιότητα.
Και ο κόσμος σε ένα μεγάλο κομμάτι του το συζήτησε, και το αποδέχτηκε.
Οπως δείχνουν και οι Αμερικανικές δημοσκοπήσεις για τις εκλογές του Φθινοπώρου όπου για πρώτη φορά ανιχνεύονται οι Πράσινοι, ο Δυτικός Κόσμος μετά από μια διάψευση της αέναης ανάπτυξης και βελτίωσης της ζωής του μέσα από την αυξανόμενη κατανάλωση, ζητάει σιγά – σιγά πια να ηρεμήσει. Διαψεύδει μέσα του την ταύτιση του ανταγωνιστικού ατομικιστικού καπιταλισμού με την ευτυχία. Κατανοεί ότι η πραγματική ευημερία που προσεγγίζεται με ποιοτικό ελεύθερο χρόνο, καθαρό αέρα, αληθινές ανθρώπινες σχέσεις, ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα, δεν μπορεί να συνυπάρξει με το καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής όπου το μεγάλο ψάρι τρώει όλα τα μικρότερα. Δεν θέλει πια ο κόσμος να βλέπει κάποιον να τρώει κάποιον άλλον. Επιθυμεί μια ήρεμη συνύπαρξη όπου ο καθένας θα παίρνει αυτό που του αναλογεί για να ζήσουν όλοι απλά και καλά.
Αν αυτό το συνδυάσουμε με την αλλαγή της Ευρωπαϊκής Ενωσης με πρωταγωνιστές του Γάλλους και τους Γερμανούς, όπου για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ευρώπη στρέφεται στον δανεισμό και εγκαταλείπει μετά από 30 χρόνια την πολιτική της λιτότητας, κατανοούμε πέραν της Πράσινης Συμφωνίας ότι και οι αναλυτές οι δικοί τους, διαπιστώνουν ότι οι Πράσινοι δεν ήρθαν στην Ευρώπη για να φύγουν ή να αποτελέσουν τοπικά κινήματα. Ήρθαν, αναπτύσσονται, δημιουργούν σταθερές βάσεις, διαμορφώνουν μια άλλη κοινωνική συνείδηση και θα πρωταγωνιστήσουν και στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση για πολλά χρόνια στο μέλλον.
Η Γαλλία χτυπήθηκε τα τελευταία χρόνια από τις συνεχώς αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες. Από τις εξεγέρσεις των γκέτο, μέχρι τα κίτρινα γιλέκα και την φονταμενταλιστική έξαρση της τρομοκρατίας έχουμε την τελευταία δεκαετία μια συνεχή μαρτυρία της κοινωνικής απογοήτευσης που ψάχνει να βρει μια σταθερή εναλλακτική πολιτική έκφραση.
Είναι πολύ σημαντικό να δούμε (και για την Ελλάδα) ότι η ανθρωπογεωγραφία του Γαλλικού πράσινου κινήματος επέτρεψε στον κόσμο να δει μία φλόγα ελπίδας σ΄αυτό. Αντισυστημικοί ακτιβιστές που ταυτόχρονα είχαν και τεχνοκρατικές δεξιότητες έπεισαν τον κόσμο ότι δεν ήρθαν για να γκρεμίσουν, αλλά να χτίσουν μια πιο δίκαιη κοινωνία και να μοιράσουν καλύτερα και βιώσιμα τους κοινούς πόρους. Το ανέφεραν όλοι στην επινίκια ομιλία τους διότι αυτό προσπάθησαν και κατάφεραν προεκλογικά να περάσουν στον κόσμο.
Οι δήμαρχοι που εκλέχτηκαν με το Σχέδιο της Πράσινης Ευημερίας αλλά και αυτοί που δεν εκλέχτηκαν αλλά έφτασαν σε ποσοστά άνω του 40% στον δεύτερο γύρο, έχουν πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Εχουν επιστημονικό βιογραφικό αλλά και επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα που αποδεικνύει τις διαχειριστικές τους ικανότητες. Ταυτόχρονα με την επαγγελματική τους καριέρα έχουν πλούσιο ιστορικό κοινωνικής πρωτοβουλιακής δράσης. Ολοι τους σχεδόν είναι ιδρυτές πετυχημένων εθελοντικών οργανώσεων στον περιβαλλοντικό και ανθρωπιστικό τομέα. Και ένα τρίτο χαρακτηριστικό τους είναι η ομαδικότητα και η δημοκρατικές αντιλήψεις. Οπως το μαρτυρά και η κοινωνική τους δράση αλλά και τα εκλογικά σχήματα που προβάλανε δεν παρουσιάστηκαν ως ηγέτες, αλλά ως εκφραστές ενός ομαδικού και δημοκρατικού κινήματος. Τα δημοτικά εκλογικά σχήματα που κατέβηκαν με την σημαία του Σχεδίου της Πράσινης Ευημερίας παρουσιάστηκαν ως κοινωνικές ομάδες και όχι ως προσωπικότητες. Ετσι έπεισαν τον κόσμο ότι δεν πρόκειται για μερικούς ακόμη καριερίστες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του απερχόμενου δημάρχου της Μασαλίας Jean-Claude Gaudin που όπως είπε, γνώρισε για πρώτη φορά την διάδοχό του Michèle Rubirola την ημέρα της παράδοσης της δημαρχίας.
